บทเรียนใหม่

ทุกครั้งที่เราทำหนังสารคดี เรามักจะถูกถามเสมอว่า อะไรคือสิ่งที่ยากที่สุด

เราก็มักจะตอบไปได้ทันทีแบบไม่ต้องคิดว่า การหาทุนมาสนับสนุน

และในครั้งนี้เราก็กำลังเริ่มบทเรียนการหาทุนอีกครั้ง

หากแต่ครั้งนี้เราเปลี่ยนมุมมองใหม่ เราไม่มองว่ามันยากอีกต่อไป

เพราะเราเข้าใจแล้วว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ได้อยู่ที่ทุนสนุบสนุน

หากแต่อยู่ที่การได้ออกไปพบเจอกับผู้คน ที่พวกเขาอยู่ในบทบาทอันแตกต่างจากเรา

เราเพียงแค่ไปขอความช่วยเหลือ ขอความเข้าใจ และขอความเป็นเพื่อน

แม้การกลับมาซึ่งมือเปล่าก็ไม่อาจทำให้เราท้อได้อีกต่อไป

เพราะสิ่งที่เราได้กลับมาคือมิตรภาพ ที่เราว่ามันมีค่ามากกว่าทุนสนับสนุนเป็นไหนๆ

วันนี้เราก็ยังคงทำหน้าที่เดินต่อไป เดินไปให้ไกล และทำทุกอย่างด้วยจริงใจ

ไม่ว่าบทเรียนนี้จะยากและท้าทายเพียงใด

เราจะพยายามเต็มที่ เพื่อจะสอบผ่านบทเรียนนี้ไปให้ได้อย่างสวยงาม

เพื่อน

การทำงานไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดของชีวิต

เพราะงานที่ดีที่สุดไม่เคยมีจริงในโลกอันสมมุติแห่งนี้

ความรู้สึกของมนุษย์ที่ร่วมทำงานกับเราต่างหากที่สำคัญ

เพราะทุกรอยทางที่เราร่วมเดินฝ่าฝันมานั้น มันมีทั้งเสียงหัวเราะและหยดนำ้ตา

หากจำเป็นจะต้องเลือกระหว่างคำว่า “งาน” กับคำว่า “เพื่อน”

เราขอตัดคำว่า “งาน” ทิ้งไปจากโลกนี้  และขอเก็บไว้เพียงแค่คำๆเดียวคือ “เพื่อน” เท่านั้น

หากไม่มีงาน เราเชื่อว่าเรายังอยู่ได้

แต่หากไม่มีเพื่อน ชีวิตที่เหลืออยู่จะมีความหมายอะไร …

เพราะ “เพื่อน” คือส่วนที่มาเติมเต็มชีวิตเรา …

เพลง ฟ้าสีไทย

ตั้งแต่เกิดมา ลืมตามองบนฟ้าไทย

ไม่เคยเข้าใจ ทำไมฟ้าไทยจึงสวย

เดินไปทางไหน มีรอยยิ้ม มีน้ำใจ มีความรุ่มรวย

รุ่มรวย ความเอื้ออาทร

เติบโตขึ้นมา ท่ามกลางความเป็นไทย

จึงเริ่มเข้าใจ ฟ้าไทยทำไมจึงสวย

เพราะว่าคนไทย มีความรัก ความเข้าใจ มีความรุ่มรวย

รุ่มรวย ด้วยมิตรไมตรี

มาถึงวัน ที่ฉันนั้นไม่เข้าใจ

ทำไม คนไทยจึงแบ่งแยกสี

ก็ในเมื่อเรา มีพ่อที่ดีแสนดี

ทำไมวันนี้ เราจึงต้องแบ่งแยกกัน

แผ่นดินไทย เป็นของคนไทยทุกคน

กี่บรรพชน ได้สร้างไว้ให้ลูกหลาน

จะมาทำลายกันในพริบตา ทำร้ายกันและกัน

หยุดขัดแย้งกัน ให้ฝันร้ายได้ผ่านไป

ยิ้มสยาม แผ่นดินงาม เมืองน้ำใจ

ท่องเอาไว้ บ้านเราเคยเป็นแบบนี้

หยุดเกลียดกัน หยุดทะเลาะกัน แล้วหันมาสร้างความดี

เพื่อพ่อเรานี้ จะไม่ต้องมีน้ำตา   เพื่อฟ้าไทย จะใสสว่างดังเดิม