รื่นรมย์

ในวันที่อากาศดีๆ ไม่ได้มีมาบ่อยๆ

เฉกเช่นเดียวกับความรื่นรมย์ในชีวิต

เมื่อใดเกิดมีรอยยิ้มในใจ โปรดจงเก็บรักษาไว้

เผื่อวันใดที่เราอ้างว้าง รอยยิ้มนั้นจะได้สว่างอยู่กลางใจ

ให้รอยยิ้มนั้นนำพาชีวิตก้าวเดินต่อไปได้ด้วยความรื่นรมย์

เริ่มต้น

เรามักจะยึดเอาวันสุดท้ายของปีเป็นตัวกำหนด

ว่าจากนี้เราจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง

พรุ่งนี้นะ พรุ่งนี้จะปีใหม่แล้ว เราจะเปลี่ยนทุกสิ่งให้ดีขึ้น

มีสิ่งต่างๆมากมายไหลเข้ามาเพื่อบอกให้รู้ว่า

ถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องเริ่มต้นใหม่สักที

โอกาสอันดีก็คือปีใหม่ที่กำลังจะมาเยือน

แล้วเวลาก็พาเราเดินข้ามปี

เวลาเปลี่ยน …

พ.ศ. เปลี่ยน …

แล้วเราจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้จริงหรือไม่ … ขึ้นอยู่กับใจตน

 

 

 

สวัสดีปี ๒๕๕๔

ค่ำคืน

ในคืนที่ฝนพร่ำยามดึกสงัด  พบว่าสรรพสิ่งเงียบงัน

มีเพียงเสียงฝนกระทบพื้น สลับกับเสียงของสรรพชีวิตในธรรมชาติ

ลมหายใจของเรา ร่างกายของเรา จริงหรือที่เป็นของเรา

ยิ้มให้กับตัวเอง เมื่อรู้ว่าทุกสิ่ง ไม่มีอะไรจริงอยู่เลย

บทเรียนใหม่

ทุกครั้งที่เราทำหนังสารคดี เรามักจะถูกถามเสมอว่า อะไรคือสิ่งที่ยากที่สุด

เราก็มักจะตอบไปได้ทันทีแบบไม่ต้องคิดว่า การหาทุนมาสนับสนุน

และในครั้งนี้เราก็กำลังเริ่มบทเรียนการหาทุนอีกครั้ง

หากแต่ครั้งนี้เราเปลี่ยนมุมมองใหม่ เราไม่มองว่ามันยากอีกต่อไป

เพราะเราเข้าใจแล้วว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ได้อยู่ที่ทุนสนุบสนุน

หากแต่อยู่ที่การได้ออกไปพบเจอกับผู้คน ที่พวกเขาอยู่ในบทบาทอันแตกต่างจากเรา

เราเพียงแค่ไปขอความช่วยเหลือ ขอความเข้าใจ และขอความเป็นเพื่อน

แม้การกลับมาซึ่งมือเปล่าก็ไม่อาจทำให้เราท้อได้อีกต่อไป

เพราะสิ่งที่เราได้กลับมาคือมิตรภาพ ที่เราว่ามันมีค่ามากกว่าทุนสนับสนุนเป็นไหนๆ

วันนี้เราก็ยังคงทำหน้าที่เดินต่อไป เดินไปให้ไกล และทำทุกอย่างด้วยจริงใจ

ไม่ว่าบทเรียนนี้จะยากและท้าทายเพียงใด

เราจะพยายามเต็มที่ เพื่อจะสอบผ่านบทเรียนนี้ไปให้ได้อย่างสวยงาม

เพื่อน

การทำงานไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดของชีวิต

เพราะงานที่ดีที่สุดไม่เคยมีจริงในโลกอันสมมุติแห่งนี้

ความรู้สึกของมนุษย์ที่ร่วมทำงานกับเราต่างหากที่สำคัญ

เพราะทุกรอยทางที่เราร่วมเดินฝ่าฝันมานั้น มันมีทั้งเสียงหัวเราะและหยดนำ้ตา

หากจำเป็นจะต้องเลือกระหว่างคำว่า “งาน” กับคำว่า “เพื่อน”

เราขอตัดคำว่า “งาน” ทิ้งไปจากโลกนี้  และขอเก็บไว้เพียงแค่คำๆเดียวคือ “เพื่อน” เท่านั้น

หากไม่มีงาน เราเชื่อว่าเรายังอยู่ได้

แต่หากไม่มีเพื่อน ชีวิตที่เหลืออยู่จะมีความหมายอะไร …

เพราะ “เพื่อน” คือส่วนที่มาเติมเต็มชีวิตเรา …

เพลง ฟ้าสีไทย

ตั้งแต่เกิดมา ลืมตามองบนฟ้าไทย

ไม่เคยเข้าใจ ทำไมฟ้าไทยจึงสวย

เดินไปทางไหน มีรอยยิ้ม มีน้ำใจ มีความรุ่มรวย

รุ่มรวย ความเอื้ออาทร

เติบโตขึ้นมา ท่ามกลางความเป็นไทย

จึงเริ่มเข้าใจ ฟ้าไทยทำไมจึงสวย

เพราะว่าคนไทย มีความรัก ความเข้าใจ มีความรุ่มรวย

รุ่มรวย ด้วยมิตรไมตรี

มาถึงวัน ที่ฉันนั้นไม่เข้าใจ

ทำไม คนไทยจึงแบ่งแยกสี

ก็ในเมื่อเรา มีพ่อที่ดีแสนดี

ทำไมวันนี้ เราจึงต้องแบ่งแยกกัน

แผ่นดินไทย เป็นของคนไทยทุกคน

กี่บรรพชน ได้สร้างไว้ให้ลูกหลาน

จะมาทำลายกันในพริบตา ทำร้ายกันและกัน

หยุดขัดแย้งกัน ให้ฝันร้ายได้ผ่านไป

ยิ้มสยาม แผ่นดินงาม เมืองน้ำใจ

ท่องเอาไว้ บ้านเราเคยเป็นแบบนี้

หยุดเกลียดกัน หยุดทะเลาะกัน แล้วหันมาสร้างความดี

เพื่อพ่อเรานี้ จะไม่ต้องมีน้ำตา   เพื่อฟ้าไทย จะใสสว่างดังเดิม

สยามที่รัก ๕

สยามที่รัก…

เมื่อวานฉันไปงาน รัก ณ สยาม ที่สกาลามา มีเรื่องจะเล่าให้เธอฟังมากเลยหละ
แต่ฉันขอเล่าเฉพาะความประทับใจส่วนตัวก็แล้วกันนะ

สิ่งที่ฉันอยากเล่าให้เธอฟังมากที่สุดคือ ความพยายามสุดกำลังของทีมงาน
เท่าที่ฉันได้เห็นด้วยตา ได้สัมผัสด้วยใจ ฉันรู้สึกว่าพวกเขาตั้งใจทำงานนี้เพื่อเธอมากๆ
ทีมงานเมื่อวานนี้เยอะจริงๆแต่ฉันไม่เห็นว่าจะมีคนไหนแสดงความเหนื่อยล้าหรือว่าไม่น่ารัก
ฉันว่าพวกเขาเป็นคนรุ่นใหม่ที่มีน้ำใจกับครอบครัวของเธอมากๆ

คุณบี๋ คนที่เป็นตัวตั้งตัวตีการจัดงานเล่าให้ฟังว่า

“ทุกคนที่ทำงานนี้ล้วนแล้วแต่มีงานประจำ
ทุกวันหลังเลิกงานก็จะมารวมตัวประชุมกันในช่วงค่ำๆ
กว่าจะประชุมเสร็จ ได้กลับบ้าน เข้านอนก็ประมาณตีสองตีสามทุกคืน
พอเช้าก็ต้องตื่นไปทำงานประจำ ตกเย็นก็มาประชุม
เป็นอยู่อย่างนี้ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา”

ฉันฟังแล้วก็รับรู้ได้ถึงความตั้งใจและความทุ่มเทของผู้หญิงคนนี้
แล้วก็ยังมี วิภว์ อีกคนที่ดูผอมลงไปมากๆ เขาดูเหนื่อยนะแต่เขาไม่แสดงออก
เชื่อว่ายังมีอีกหลายคนที่เดียวที่ฉันไม่รู้จักที่ทุ่มเทกับงานนี้
เห็นไหมสยาม ทุกคนทุ่มเทเพื่อเธอและเพื่อนๆของเธอมากแค่ไหน

อีกหนึ่งความประทับใจคือเสื้อที่แม่ของเธอทำให้ทุกคนในครอบครัวใส่
เขียนว่า “ขอขอบคุณ พลังน้ำใจ ของทุกท่าน”
แสดงให้เห็นถึงความละเอียดอ่อนว่าแม่ของเธอซาบซึ้งในน้ำใจที่ได้รับเพียงใด

และที่ต้องประทับไว้ในความทรงจำก็คือ ศิลปินทุกคนที่มาร่วมในงาน
มากันมากมายจริงๆ เป็นไปได้ยังไงที่งานนี้มีความยาวถึง ๑๐ ชั่วโมง
แถมคนที่มาชมก็อยู่กันตั้งแต่ต้นจนจบ เป็นไปได้ยังไง
ถ้าไม่ใช่ว่าทุกคนมาด้วยความรักความจริงใจ

สยาม ฉันอยากเห็นรอยยิ้มของเธอ
ฉันอยากให้เธอรับรู้ว่าเพื่อนๆของเธอกำลังได้รับความช่วยเหลือแล้วนะ
เพราะจากยอดรายได้นั้นสามารถนำไปช่วยเหลือเพื่อนๆของเธอได้ครบทุกคน

แม้มันจะไม่มากมาย แต่มันก็เป็นน้ำใจที่เกิดมาจากหยาดเหงื่อของคนที่รักเธอ … (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า)

รักและระลึกถึงเธอเสมอ
นิสา คงศรี
๒๐ มิถุนายน ๒๕๕๓

ศรัทธา รอยยิ้ม ความฝัน

ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเลือกทางเดินของชีวิตตน เลือกที่จะฝันถึงสิ่งต่างๆมากมาย

แต่ขอให้ศรัทธากับทางเดินที่เลือกและความฝันอันสวยงามนั้น … ด้วยรอยยิ้มเสมอ

อารมณ์